Στην ουσία είναι βλάστηση στο υπόστρωμα της γης η οποία λόγο έλλειψης οξυγόνου παίρνει αυτή τη μορφή. Όταν χάσει την υγρασία της και ξεραθεί θα χρησιμοποιηθεί σαν συμπαγές κάρβουνο.
Αυτό ακριβώς το σημείο, όπου καίγεται η τύρφη είναι το σημείο όπου οι φαινόλες φεύγουν με τον καπνό και κολλάνε πάνω στο κριθάρι με αποτέλεσμα να περνάει και στο DNA του κριθαριού.

Το πόσο πολύ έχει καπνιστεί το κριθάρι μετριέται με την μονάδα μέτρησης ppm (phenols per million).

Στο γευστικό κομμάτι τώρα. Υπάρχουν πλέον αρκετά ουίσκι που λόγο ανάπτυξης της τεχνολογίας το κριθάρι μπορεί να στεγνώσει και με άλλους τρόπους οπότε δεν θα έχουμε καθόλου καπνιστό ή τυρφώδη χαρακτήρα.
Τα ουίσκι όμως των οποίων τα κριθάρια έχουν στεγνώσει με τύρφη τα χωρίζουμε σε καπνιστά και τυρφώδη. Καπνιστά ουίσκι είναι αυτά που είτε μυρίζοντάς τα είτε πίνοντάς τα μας προσφέρουν καπνό. Και όταν λέμε καπνό, φανταστείτε να τριγυρνάτε ένα χειμωνιάτικο βράδυ στα στενά ενός χωριού όπου τα τζάκια είναι αναμμένα, ή να δοκιμάζετε ένα καπνιστό τυρί μετσοβόνε ή ακόμα και το μπάρμπεκιου που κάναμε με φίλους το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Η τύρφη όταν χρησιμοποιηθεί σε χαμηλά επίπεδα μας δίνει αυτό τον καπνιστό χαρακτήρα στο ουίσκι μας.

Κείμενο by ratpack.gr